مردی به رسول خدا عرض کرد:یا رسول الله!فلانی در منزل همسایه اش نگاه حرام میکند و اگر بتواند بدنبال ان کار حرامی انجام دهد انجام میدهد. رسول خدا صلی الله علیه واله خشمگین شد و فرمود او را نزد من بیاورید. مرد دیگری که در انجا حضور داشت عرض کرد: یا رسول خدا او از شیعیان شماست . رسول خدا فرمود: نگو او از ماست، شیعه ما کسی است که دنباله روی ما باشد واز اعمال ما پیروی کند واین کارهای او که نام بردی از اعمال ما نیست
تصویری از شهید مهدی باکری وسرلشکرقاسم سلیمانی در کنار رهبر
سالیکه بهارش قدم فاطمه باشد/صدهابرکت از کرم فاطمه باشد/امیدکه یک مژده ز صدهاخبرخوش/پیغام فرج درحرم فاطمه باشد/ أللهم عجل لوليك الفرج!
پرچم سیاه!
پيرمردى از بكر بن وائل نقل مى كند: در جنگ صفين با حضرت على عليه السلام بودم عمروبن عاص را ديدم كه از ميان لشكر دشمن پارچه سياهى بر سر نيزه اى كرده و آن را بلند نمود. گروهى از مردم گفتند: اين پرچمى است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله براى عمرو بسته (يعنى او بر حق است )، اين گفتار بين مردم پيچيد تا به گوش حضرت على عليه السلام رسيد. آن حضرت به مردم فرمود: مى دانيد داستان اين پرچم چيست ؟ داستانش اين است كه رسول خدا آن را براى عمرو بست ، و آنگاه فرمود: كيست كه اين پرچم را بگيرد و به شرايطش عمل نمايد. عمرو پرسيد؛ شرايطش چيست ؟ پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: يك شرطش اين است كه با آن به جنگ مسلمانان نروى ، و ديگر آن كه از جهاد با كفار فرار نكنى . عمرو آن را گرفت و به هيچ كدام از آن دو شرط عمل نكرد به خدا سوگند هم با آن از جنگ مشركين گريخت ، وهم امروز به جنگ مسلمانان آمد، قسم به خدائى كه مردم را آفريده ، و دانه را شكافته ، اين گروه هرگز اسلام نياورده اند، وليكن بناچار اسلام را بر زبان جارى نموده و كفر را پنهان كرده اند و هر وقت كه يارانى براى خود بيابند باز همان دشمنى كه با ما داشته اند اظهار خواهند نمود الا اينكه آنان در صورت ظاهر، نماز را ترك نكرده اند
بهار کسری
از جمله غنائم ارزنده اى كه در جنگ ايرانيان نصيب مسلمانان شده بود، فرشى بود به نام بهار كسرى و موقعى كه سعد بن ابى وقاص خواست يك پنجم غنائم را براى عمر بفرستد از مسلمانان خواست تا از سهم خود از بهار كسرى صرفنظر كنند پس آن را براى عمر فرستاد، و آن فرشى بود كه تمام مظاهر تفريح و تفرج در آن تعبيه شده ، مخصوص پادشاهان ايرانى بود تا در فصل زمستان كه درختان و گلها و رياحين خشكيده مى شد بر روى آن مى نشستند و بساط عيش و طرب بر آن مى گستراندند، و هر يك از طول و عرض آن شصت ذراع بود، و با انواع زيور آلات و طلاجات مزين شده بود. عمر نمى دانست آن را چكار كند، با چند نفر مشورت نموده ، بعضى به او گفتند: براى خودت باشد، و كسانى هم اختيارش را به خود او واگذار كردند. حضرت امير عليه السلام به عمر فرمود: چرا يقينت را به شك مبدل مى سازى و خود را به جهالت مى زنى ، بايد آن را بين مسلمانان تقسيم كنى ؛ زيرا اگر آن را به همين حال بگذارى آيندگان آن را تصرف خواهند كرد با اين كه مسلمانان كنونى بدان سزاوارترند. عمر گفتار آن حضرت را تصديق كرد و آن را بين مسلمانان قسمت نمود.
و نيز حضرت امير عليه السلام صحابه رسول خدا صلى الله عليه و آله را در باره كيفيت نماز خواندن بر جنازه آن وجود مبارك و محل دفن آن حضرت ، ارشاد و راهنمايى نمود و اختلافشان را برطرف ساخت ؛ چنانچه شيخ مفيد (ره ) در ارشاد آورده : مسلمانان در مورد اين كه چه كسى به عنوان امام جماعت بر پيكر مطهر رسول خدا نماز بخواند، و نيز در مدفن آن بزرگوار سخنها مى گفتند، تا اين كه اميرالمومنين به نزد آنان آمد و فرمود: رسول خدا صلى الله عليه و آله در هر حال امام و پيشواى ما مى باشد چه در زمان حيات و چه پس از وفات و نيازى به امام نيست و مسلمانان دسته دسته وارد شده بر جنازه مقدس آن حضرت نماز خوانده باز گردند، و اما مدفن آن حضرت نيز، خداوند هيچ پيامبرى را در هيچ مكانى قبض روح نمى كند جز اين كه آن محل را به عنوان مدفن او برگزيده است ، و من آن بزرگوار را در حجره اى كه در آن وفات نموده دفن مى كنم ، پس مسلمانان ، همه نظر آن حضرت را پذيرفته و راضى شدند.